Chrystus Zmartwychwstał - Alleluja!

„Szukacie Jezusa z Nazaretu, ukrzyżowanego, powstał, nie ma Go tu” (Mk 16,6). Chrystus prawdziwie zmartwychwstał! I co z tego? Jaki to powód do radości? Do świętowania wydarzenia, które kiedyś się wydarzyło? Pewien niewierzący człowiek stwierdził, że cud ożywionego trupa i tak byłby bez znaczenia, ponieważ nie miałby żadnego związku z nami. Czy na pewno? Jak prawda o zmartwychwstaniu winna być przeżywana przez człowieka wierzącego?

Bóg... umarł?

Pierwszym pytaniem, jakie trzeba sobie postawić jest to, czy ja w ogóle szukam Chrystusa? Kim On dla mnie jest? Niestety wiele osób dzisiaj swoim życiem potwierdza wiarę w śmierć Chrystusa, w Jego grób. „Bóg umarł”. Nie trzeba się nim przejmować. Można żyć bez Boga, jak się chce. Nie ma Go, a nawet jeśli jest, to na krzyżu. 

On żyje!

Poszukiwanie Chrystusa kończy się tam, gdzie przestaje być mi wygodny. Człowiek znajduje wtedy to czego szukał. Grób własnych grzechów. Im bardziej w tym grobie się pogrąża tym może się okazać, że dobrze czuje się tam ze sobą, własną nędzą i grzesznością. Nie widzi jej, bo w grobie jest ciemno. Aż może nagle spostrzeże, że jest tam sam. Nie ma tam nikogo innego. Nie ma Ukrzyżowanego! Trzeba odwrócić się od grobu, żeby zobaczyć Zmartwychwstałego! To jedyny ratunek! On żyje!

Nowa perspektywa

Perspektywa Zmartwychwstania zmienia całkowicie moje życie. W sakramencie chrztu świętego zostaliśmy włączeni w śmierć i zmartwychwstanie Chrystusa. Odtąd nasz grzech został pogrzebany. Nasze życie jest napełnione łaską – darem, na który nie zasłużyłem. Wszystko co robię, każdy dzień powinienem przeżywać w świadomości obecności tego, który jest i mnie kocha. Chrystus przez swoją śmierć i zmartwychwstanie uwolnił nas z grobu naszych grzechów, okazał swoją bezgraniczną miłość, Jemu naprawdę zależy na nas i naszym szczęściu… niestety czasami bardziej niż nam samym, którzy żyjemy jakby Boga nie było.

"Teologia żaby"

Czcigodny Sługa Boży ks. Franciszek Blachnicki porównał życie chrześcijanina do żaby. Jej naturalnym środowiskiem życia jest błoto. Czasami z tego błota ona wyskakuje, ale zaraz do niego wraca. Tak jest z tymi, którzy na święta wyskakują na chwile z błota swoich grzechów, po to, żeby po kilku dniach znów do nich wrócić. Tymczasem chrześcijanin powinien być jak orzeł. Z rozpostartymi skrzydłami wiary szybujący w wolności nad błotem grzeszności.

Alleluja!

Chrystus prawdziwie zmartwychwstał! Ta prawda powinna nas podnosić, dawać nadzieję i napełniać radością. Nie jesteśmy sami. Po naszej stronie jest Bóg. Możemy na Nim polegać, u niego szukać ratunku. Nawet w najbardziej tragicznych sytuacjach życia Chrystus nas nie opuszcza. On wie, czym jest ból i cierpienie. Zna smak krzyża. Choć po ludzku nie odniósł sukcesu, to ta porażka okazała się Jego największym zwycięstwem.

Grób jest pusty

Stając pod krzyżem, nie zatrzymujemy się przecież na śmierci. W wierze patrzymy poza nią i cierpienie. Perspektywa jest o wiele szersza. Grób jest pusty! On powstał. Nie ma Go tam! Pełni radości, wiary i nadziei odwracajmy się od duchowej śmierci, którą zawsze zadaje nam ciężki grzech. Nie szukajmy grobu! Patrzmy na żywego Chrystusa, który czeka na nas poza grobem beznadziei i rozpaczy. On proponuje nam prawdziwe życie w miłości. 

Światło Zmartwychwstania

Bez Niego wszystko traci sens i pogrąża się w mroku. Tam ciężko jest dostrzec Boga i drugiego człowieka. W ciemności nie ma miłości. Człowiek sam chce siebie uratować i tylko o sobie tam wie. To zmartwychwstały Chrystus „oświeca ludzkość swoim światłem” (Exultet). Dzięki Niemu widzimy dobrze. Dostrzegamy Boga i innych wokół nas. Blask Jego miłości i prawdy daje prawdziwą radość i szczęście. Obyśmy tylko my chcieli te dary przyjmować. Trwać w Bożej światłości i wolności. Nie rezygnujmy ze szczęścia, które może nam dać jedynie zmartwychwstały Pan. Szukajmy Go żywego.  Jemu ufajmy… On najlepiej nas zna i wie, czego nam potrzeba.

Życia. Nie śmierci.

Ks. Łukasz Tkaczyk
parafia pw. św. Archaniołów
w Czeladzi-Piaskach