Służba kształtująca życie

Liturgiczna Służba Ołtarza kształtuje w człowieku nie tylko takie cechy jak sumienność czy punktualność. Dobrze przeżywana służba przy Ołtarzu Pańskim, kształtuje całą postawę życiową. Postawę naprawdę Chrystusową. Postawę służby.

Nie jestem w centrum

Ministrantura przyczynia się do rozwoju człowieka na wielu płaszczyznach. Z perspektywy charakteru i osobowości, wyrabia cierpliwość i pokorę. Podczas pełnienia służby liturgicznej należy zaakceptować to, że każdy spełnia swoją własną funkcję. Nie muszę i nie mogę, robić wszystkiego. Świadomy posługujący wie, że powinien pełnić wszystko to, i tylko to, co zostało mu powierzone. Ponadto, liturgia nie jest teatrem, a jej uczestnicy nie są aktorami, którym należą się oklaski. Liturgia jest dziełem Pana. To Jego misterium urzeczywistiane, zwłaszcza w liturgii Mszy Świętej, jest centralnym punktem całej akcji.

Rubryki, czyli przepisy

Poszanowanie przepisów liturgicznych, które są owocem Tradycji Kościoła, z której wyrasta nasza dzisiejsza Liturgia, oraz pracy Ojców Soborowych, jest koniecznym elementem posługi przy ołtarzu. Kolejny raz, posługujący ma okazję wykazać posłuszeństwo. Posłuszeństwo wobec Mistycznego Ciała Chrystusa, które kierowane nieustannie przez Ducha Świętego, ustanawia pewne normy liturgiczne. Normy te, nie są wymysłem czysto ludzkim.

Rubryki liturgiczne, są z jednej strony ustanowione tak, aby wierni, w niej uczestniczący, mogli jak najpełniej ją rozumieć i przez nią się uświęcać. Z drugiej strony, są odpowiedzią, na głos Pana, wypowiedziany przez autorów natchnionych w Piśmie Świętym, skąd do liturgii zostało zaczerpniętych wiele symboli. Gdyby nie były odpowiedzią na Głos Boży, wtedy, jak stwierdził Benedykt XVI pozostawałyby „wołaniem bez odzewu”. Parafrazując słowa Jana Pawła II, wspólnota, która dostosowuje się do przepisów liturgicznych, wyraża swoją miłość i pokorę wobec Kościoła.

Patrzeć na Chrystusa

Patrząc z kolejnej perspektywy, służba przy ołtarzu jest nieustannym wpatrywaniem się w Chrystusa. Jeśli tylko to wpatrywanie się nie jest jedynie „odklepaniem” coniedzielnej Mszy świętej, ale spotkaniem z żywym Jezusem, przemienia życie.

Wpatrywanie się to, ma różny charakter. Najpierw jest przebywaniem w Jego obecności. Chrystus jest obecny w kapłanie i we wspólnocie wiernych. Dla posługującego przy ołtarzu, szczególnie ważna jest obecność przy kapłanie. Sprawuje on bowiem liturgię w osobie Chrystusa. Ponadto posługujący wraz z celebransem, znajduje się w prezbiterium. Prezbiterium jest niczym innym jak  miejscem szczególnej bliskości, w takiej nie wielkiej odległości od ołtarza, na którym rodzi się Zbawiciel. Następnie owo wpatrywanie się jest słuchaniem Słowa Bożego, przez które Pan Bóg mówi do ludzi nieustannie od wieków.

Eucharystia

Aż wreszczcie dochodzimy do wpatrywania się w Chrystusa ukrytego w chlebie. Służba przy ołtarzu pozwala Go lepiej widzieć. Nie tylko widzieć, ale jeszcze pomagać w tym, ażeby to wielkie dzieło miłości, Boga doczłowieka, dokonało się tu i teraz. Tak jak Apostołowie, którzy na polecenie Pana, przygotowali izbę na Ostatnią Wieczerzę, tak posługujący przygotowują prezbiterium i ołtarz, by cały lud, mógł spożyć Ucztę Baranka.

Bóg obecny

To wpatrywanie się w Pana Boga w liturgii, uczy o Nim samym, bo to On przez nią działa. Uczy, że Pan Bóg jest z nami zawsze obecny. Uczy, że ciągle nas wzywa i mówi do nas przez swoje słowo. Uczy, że jest dobry, jak Chleb z Nieba. Wielką radością jest więc, dla świadomego posługującego, przystąpienie do ołtarza i przebywanie tak blisko tych wydarzeń, a także pomoc w tym, aby te wydarzenia mogły się urzeczywstnić.

Lekcja służby i pokory

Wszystko to, stawanie przed tak wielką tajemnicą, oraz samo pełnienie swoich funkcji, w posłuszeństwie wobec rubryk, przeniesione na życie codzienne, staje się lekcją służby i pokory, a te elementy to prawdziwe Chrystusowe, „bo i Syn Człowieczy nie przyszedł, aby Mu służono, lecz żeby służyć” (Mk 10, 45).

Łukasz Schab
Będzin
lektor i ceremoniarz